پرنده گفت: چه بویی, چه آفتابی,آه... بهار آمده است...
و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت...
پرنده از لب ایوان پرید...
مثل پیامی پرید و رفت...
پرنده کوچک بود...
پرنده فکر نمی کرد...
پرنده آدمها را نمی شناخت
پرنده در ارتفاع بی خبری می پرید
و لحظه های آبی را...
دیوانه وار تجربه می کرد...
پرنده, آه...فقط یک پرنده بود

بعدالتحریر1 : نویسنده این متن را نتوانستم پیدا کنم تا نامش را درج کنم

بعدالتحریر2 : از همه دوستانی که به وبلاگ سر زدند و نظر دادند متشکرم

اینجا دیگر گریزی نیست
باید ایستاد و فکر کرد
به آینده نه _ چون آینده ای نیست _
به گذشته
به روزهای تاریک و مبهم گذشته که سراسر فریاد سکوت هست
و من دیگر نای رفتن و نای ماندن را ندارم
حتی نای زندگی کردن را هم ندارم
باید تمام کرد رفتن را
هر سفر پایانی دارد پر از خستگی
و این سفر از همه بدتر
             خسته تر
باید ایستاد و فکر کرد
به کفش های پاره
به اندام های تکیده
به فکری آشفته
خوابهای بد
به...
دیگر توانی برای جنگیدن نیست
دیگر راهی برای تسلیم شدن نیست
و دیگر ساعتی برای فرار نیست
پس ناگزیرم
مانده ام
خسته ام
و حتی خواب هم نمی بینم
من محکومم
محکوم به زندگی
محکوم به عاشق شدن
محکوم به دوست داشتن
و من تابوها را میشکنم
_من, همان نگاه کوچک_
پس نگو که این بار هم یک دست صدا ندارد
_چون از فریادش گوشهایم دیگر نمی شنود_
پس بگذار باز هم فکر کنند
باز هم قانون بنویسند
باز هم حکم صادر کنند
که به جرم نا امیدی
محکوم به زندگی شده ام

* این متن را یک روز در اوج خستگی نوشتم...شما تحمل کنید